چسب مادهای غیر فلزی است که بر روی سطوح یک یا دو جسم جدا از هم اعمال میشود. این ماده باعث پیوند میان آن دو و جلوگیری از جدا شدنشان میشود.
برای ساختن این ماده اکثرا از پلیمرهای شیمیایی استفاده میگردد. خاصیت چسبندگی این پلیمرها بیشتر مربوط به اسیدهای آلی آنها میباشند.
برای هر نوع ماده ای باید بر مبنای جنس و نوع ماده چسب مناسبی انتخاب نمود.
اختراع چسب را به ویلیام جونز پیتر انگلیسی نسبت میدهند. وی از جوانی اقدام به ساخت این ماده نمود.
دو نیرو در مکانیسم اتصال چسبها دخالت دارند و این نیروها جاذبه بین جسم و چسب را به وجود می آورند: نیروهای واندر والسی و پیوندهای شیمیایی.
نیروهای واندروالسی اساس اکثر نیروهای چسبندگی هستند ولی پیوندهای شیمیایی قویترین نوع چسبندگی را به وجود می آورند، چرا که این نوع اتصال زمانی به وجود میآید که جسمی که چسب روی آن استفاده می شود دارای گروه های شیمیایی واکنش دهنده با چسب باشند.
تعدادی از گروه های شیمیایی که باعث به وجود آمدن نیروهای واندروالسی خیلی موثر میشوند وجود دارند.
انواع گروههای شیمیایی:
- گروههای نیتریل
- هیدروکسیل
- کربوکسیل و آمید
چسبها انواع و نمونه های بسیاری دارند که در اینجا به اجمال چند نمونه از آنها را برسی میکنیم:
- چسبهای سیلیکون که به چسبهای ولکانیزه شونده در دمای اتاق مشهورند و حاوی پلی دی متیل سیلوکسان با جرمهای مولکولی ۳۰۰ تا ۱۶۰۰ با گروه های انتهایی استات، کتوکسیم یا اتر هستند. این چسبها نرم و مطلوب هستند و دارای مقاومت محیطی و شیمیایی خوبی هستند.
- چسبهای ۱٫۲٫۳ که با نام کلی سیانوآکریلات شناخته میشوند. چنین چسبهایی عمر مصرف کوتاهی دارند چنانکه تا یکماه پس از باز شدن و تا یک سال پس از تولید شدن قابلیت استفاده را دارند. استون از حلال های در دسترس این نوع از چسب هستند.
استوریتو … یه راه ساده